Ecdysis

Er hing een sfeer als in de pauze van een lokaal popfestival. Links van mij vochten twee jongetjes met elkaar tussen de narcissen. Terwijl de knokkeltjes op de schouders knotsten rolden ze menig narcis tegen de grond. Voor mij liep een man met twee broodjes sate in plastic bakjes. Veel videocamera's en fototoestellen. Het zonnetje scheen op deze lentedag en een meisje liep langs met een stevige bos van de narcissen. Mijn zoon zat sjacherijnig in zijn wagentje. Hij was zo verkouden dat ik zijn neus maar niet meer afveegde. Mijn dochter zat op mijn nek en zong:"we gaan naar Juliana".

Sommigen hadden hun keukentrapje mee getorst. Een man stootte in het gedrang op het pad met zijn trapje tegen een kind in een kinderwagen. Er ontstond een korte woordenwisseling tussen de man van het trapje en zijn echtgenoot. De vrouw achter de kinderwagen hield zich afzijdig.

In de verte begon een klok te beieren. De vechtende jongetjes hielden even op. Maar na de derde schalm trapten ze elkaar al weer tegen de enkels. Toch werd het stiller. Mensen die in het gras hadden gelegen stonden op. Jammerende kinderen werden op de arm genomen. Er klonk een kanonschot. Mijn dochter vroeg van boven wat dat was. Ik zei een saluutschot en realiseerde me onmiddelijk dat dat woord niets voor haar betekende. Ik voegde er aantoe dat iemand een kanon afschoot. Het onvermijdelijke waarom volgde. Vandaag was het antwoord simpel: "omdat Juliana dood is". "Maar waarom dan." Omdat als iemand dood is er niet veel beters is wat je kan doen. Het werd nog stiller. De stoet kwam van de brug af in onze richting met voorop een kapel. Wat ze speelden was in mineur en iets waarvan kop en staart naadloos op elkaar aansloten als een oneindig bandje. "Ze spelen een liedje van Juliana", zei mijn dochter. Ik knikte, wat ze voelde met haar handjes onder mijn kin.

Mijn dochter vroeg me wat ze me al dertig keer had gevraagd. "Waarom zijn die mensen verdrietig" Ik zweeg. "Omdat Juliana dood is he?" Ik knikte.
Ze had een nieuwe vraag verzonnen. "Papa, wat is een begrafenis." Ik zei dat je dan een plekje hebt gevonden voor iemand die dood is.

De pluimen van de lijkkoets en de narcissen wapperden in de koude wind.

Om het verlies van een 94 jarige vrouw of om het verlies van de eigen vastberaden naïviteit?

Ik zit op de pot. Ik durf er geloof ik wel voor uit te komen dat ik een langpoeper ben. Nu hebben we op het werk fijne toiletten in stemmig grijs. De deur is zo egaal grijs dat er naar staren van dichtbij een prettige ervaring van leegte oproept. Je moet wat als langpoeper.

Ik hoor de deur van de toiletten opengaan. Het dicht slaan wordt onmiddellijk gevolgd door gefluister. Tijdens het geklater in de urinoir blijft fluisteren doorgaan. Ook door het wassen van de handen blijft het klinken. Iemand staat te plassen en kan zijn hersens niet uit zetten. Zeker twee minuten fluistert iemand continu tegen zichzelf, tenminste dat denkt hij. De deur sluitend neemt de fluisteraar zijn geluiden met zich mee.

Het gefluister had niets formulerend, het was nauwelijks taal. Het was ook niet te verstaan, maar droeg een mengeling van frustratie en briljantie in zich. Hetzelfde demonische en goddelijke waarvoor het in B-films wordt gebruikt. En het kwam van een collega, in het toilet, boven het urinoir in een wetenschappelijk instituut ergens in Nederland.

Ik fixeerde nog maar eens op de deur en zette nog een keertje aan.

Zo, nu zijn we weer onder ons. Dat kan je wel aan Stalin overlaten. Zelfs slapend decimeert hij de horden tot een enkeling en uiteindelijk tot een eenling. Tot jou. Je hebt het volbracht. Nu kunnen we met zijn tweeen verder. Het wachten is bijna voorbij.