Ecdysis

Mijn ouders wilden met hun kleinkinderen naar het kerstcircus in een middelgrote plaats in het midden-des-lands. We lieten het circus aan hen over, al had ik wel twee uur naar de ogen van mijn dochter willen kijken. Bij dergelijke gelegenheden zit ze op het puntje van haar stoel, haar billen tegen de rand en haar tenen op de grond. Ze houdt haar handen voor haar borst tegen elkaar, klaar om ieder moment te gaan klappen. Ze bijt continu op haar onderlip, niet zoals volwassenen over de gehele breedte, maar met haar twee voortanden. En ze bijt echt stevig door. Ze krijgt er een konijnenmondje van. Wanneer er iets gebeurt, springt ze voor haar stoel op en neer, klapt hard en of twee keer. Ze gaat gauw weer op het puntje van de stoel zitten, kijkt snel opzij met een stralende lach en duikt weer met al haar aandacht in het spektakel. Zelfs als dat een clown is die achter een haan aan zit. Ik koos er voor om dit keer niet in de ogen van mijn dochter te kijken en kreeg zo de mogelijkheid weer eens rustig in de ogen van mijn geliefde te kijken.

Mijn ouders wilden graag na afloop pannenkoeken eten, of we mee gingen. Ze hadden nog heel wat af moeten bellen voor een tafel, want de meeste etablissementen sluiten in de betreffende plaats op maandag de deuren, zelfs in de kerstvakantie. "Nee meneer, dan maken we schoon".

Het hoge huisnummer in het adres deed ons al wantrouwen en inderdaad belandden we in iets wat ik tot voor kort alleen uit de Verenigde Staten kende: een restaurant achteraan een uitvalsweg. Mijn vader had iemand aan de telefoon gehad met een hele lange neus, die zonder problemen zijn restaurant geafficheerd als een pannenkoekenhuis, terwijl het ging om een pizzeria met op het menu 1 pannenkoek: naturel.

Hier werden wij na het circus weer verenigd met kinderen en ouders. We liepen naar binnen. Wat van buiten een opgekalefaterde keet was, was van binnen volgens de regels behangen met stuc en flessen. Er was een ballenbad inclusief aan de muur de rekening voor de laatste reiniging in mei 2003. In dat ballenbad was het, zoals altijd in ballenbaden, oorlog. De kinderen kregen bij binnenkomst een kleurplaat: een geprint velletje van het internet. Aan de muur hingen de bewijzen dat de beheerder geslaagd was voor de bedrijfshulpverleningscursus in Nieuwegein. De kinderstoelen konden tevens dienst doen als schommelskelter. Het houtsnijwerk was van papier-mache. De wc's waren nog uit de tijd dat dit een feestzaal was geweest en de omgeving nog boerenland was. En tussen bestelling en serveren zaten ruim een uur.

Zonder ironie: het was een mooie avond.

George W. Bush: "het Iraakse volk moet Saddam Hoessein zelf berechten."
Snap ik.

George W. Bush twee dagen later: "Saddam Hoessein verdient de ultieme straf"
Snap ik ook.

Maar beide uitspraken samen snap ik dan weer niet. Het zal aan mij liggen.

Leinonlein en ik waren 6 jaar getrouwd. Om dat te vieren gingen we naar de sauna.

In de ochtend raakten we gefascineerd door bilspleten, en dan vooral de overloop van de bilspleet naar de rug. Wat velen van u niet weten is dat daar grote variatie in is. We zagen bilspleten die waren afgezakt, dat bleek ons veel lelijker dan een kloeke bilspleet tussen structureel uitdijende billen. Maar onze aandacht werd vooral getrokken door een wat oudere vrouw. Ze was stevig gebouwd en boven aan splitste haar bilnaad zich in een perfecte drietand, zuiver als een onderrugtatoeage. Terwijl ze de trap afdaalde in het zwembad werd ze mevrouw Neptunus gedoopt.

Na ons tweede rondje sauna trok vooral schaamhaar onze aandacht, de vele verschillende vormen hiervan zijn u beter bekend. Daar zwijg ik dan ook verder over, al blijf ik me verbazen over het fenomeen van de geschoren zak. Onze interesse werd getrokken door een meisje. Ze was begin twintig. Ze liep met een korte pas met veel gebruik van de hak en de voeten uit elkaar wijzend. Ze keek tijdens het lopen naar een plek twee meter voor zich en soms even op. Niet dik, maar wel mollig. Inderdaad, type veel-gepest-op-school-met-den-bijbel. Haar driehoek was uiterst strak bijgewerkt naar een smal rechthoekje. Het kleine streepje betekende duidelijk veel meer dan een scheerbeurtje. Ze had de broekrok voorgoed afgelegd.

Onze oude buurman ging dood. Dat meldde ik een tijdje geleden. Maar hij leeft nog steeds, alle prognoses versplinterend. Gewoon door zijn sterven te ontkennen.

Mijn oom ging dood. Dat meldde ik een tijdje geleden. Ook dat hij gestorven was. Gewoon door het sterven te omarmen.

Ik heb altijd gevonden dat je de realiteit rucksichtlos moet omarmen, hoe ingewikkeld dat soms ook mag zijn. En als iemand die het weten kan je meldt dat je snel zal sterven, dan lijkt me dat uiterst reeel. Nu zit in die overtuiging een deuk.

Natuurlijk heeft de buurman die bleef leven naasten van hem vervreemd die wel wisten wat er aan de hand was, maar daar nadrukkelijk niet over mochten praten. Dat was minder mooi. Natuurlijk heeft mijn oom vervreemde mensen weer omarmd voor hij stierf. En dat was mooi.

Maar dit is een wereld waar het verhaal van leven voor elk individu het gewonnen heeft van het verhaal van het sterven voor de ander. Een simpel: "maar die ander leeft nog!" vertrappelt elke verwijzing naar het indrukwekkende sterven van mijn oom.

Dan is het logisch: als je leven aan een leugen hangt, dan leef je die leugen en laat je hem waar worden.

Dus je post een poos niet en hebt een kleine opleving. Hebben ze het allemaal de volgende dag gelezen. De lieverds.

Spinvis in de VPRO-gids: Ik ben niet lui maar langzaam. Ik las het en hoopte dat men dat ook in mij zou herkennen.

Elk jaar, zo rond 1 november duiken mijn hersenen onder. Het moet hetzelfde gevoel zijn als een beer die weet dat hij een plekje moet gaan zoeken voor zijn winterslaap. Elke keer zo begin januari, soms later, word ik weer langzaam wakker.

In het verleden bracht het slechts kleine ongemakken, zoals verloren portemonnees, gemiste afspraken en andere onhandigheidjes. Juist door de geestestoestand bleven de ongemakken klein. In de jaren van ongebondenheid heb ik dan ook genoten van deze periodes . Als de wereld vernauwt blijft er weinig over dan een gelukkig zijn. Nirwana en zo.

Ik ben inmiddels gebonden. Aan vrouw en aan kinders. Wat me bindt is dat ik van alle drie zielsveel houd. Ook voel ik mij gebonden aan mijn mooie werk en de mensen met wie ik werk. En ik zie mijn ondergedoken hersenen door hun ogen, hun vragende ogen. En het genieten is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor ongemak.

Dus als ik binnenkort een afspraak mis, een schuld vergeet, een verjaardag laat passeren: ik weet het, ik heb mij door uw ogen gezien. Ik doe mijn best, maar het wachten is op de zon, tot haar stralen mij wekken.