Ecdysis

Delftse student tegen collega: "Ik heb thuis internet, echt kontje-kontje snel".

Het is woensdagavond en we hebben gedraafd. We puffen uit, terwijl op de buis Ajax een balletje trapt. De reclame komt en gaat. Dan verschijnt Johan Cruijff in beeld. Tom Egberts geeft hem alle ruimte.

J.C. vindt Zlatan Ibrahimovic tactisch niet zo sterk. Als Sneijder met de bal naar de zestien-meter van Milan komt, biedt Zlatan zich aan door naar de bal toe te bewegen. Hij trekt een Milan-verdediger mee, die zijn oog op Zlatan en Sneijder en de bal kan houden en tegelijk de ruimte voor Sneijder verkleinen. De Milan-verdediger kan drie-dubbel verdedigen.
Zou Zlatan weglopen, dan ontstaat ruimte en verliest de verdediger het zicht op de bal. De verdediger moet Zlatan volgen en kan niet meer anticiperen op hetgeen Sneijder met de bal gaat doen. Duidelijk meer mogelijkheden tot scoren.

Ik was met stomheid geslagen. Zo helder als hij een enkel mechanisme uit het complexe gefriemel voor de goal lichtte.

Ik las vanochtend het artikel wat ik aan het schrijven ben over ander complex gefriemel. Ik denk dat ik Johan, sorry Meneer Cruijff, maar als co-auteur vraag.

Mijn zoon werd gister 1. Ineens zaten er allemaal mensen in de kamer, met een taartje in de hand en klaar voor de pannekoeken die zouden volgen. Daar tussen door trok mijn zoon sprintjes op handen en voeten, iedereen die aandacht gaf belonend met een glimlach met kraai.

Tja, en dan moet iemand de pannekoeken bakken.

Bas Eenhoorn is de scheidend voorzitter van de VVD. Hij is de promotor van Jip-en-Janneke-taal en heeft sterk mededogen met dit land. Begreep ik. Bas Eenhoorn mag bij NOVA zeggen wat hij vindt.
En hij vindt dat we maar eens naar een twee-partijen-stelsel moeten. Zo kan elke vier jaar een van partijen het roer volledig omgooien en krijgt de compromissencultuur gelukkig het genadeschot.

Ernie is inwoner van Sesamstraat. Hij is de uitvinder van bananen in je oren en heeft sterk mededogen met ballonnen. Begreep ik. Ernie mag in Sesamstraat zeggen wat hij wil.
Hij heeft een boterham. Bert heeft pindakaas. Na wat gesteggel besluiten ze tot een compromis. Elk en halve boterham met pindakaas, tot beider tevredenheid.

Bas Eenhoorn wil kennelijk vier jaar boterhammen en dan vier jaar pindakaas. Ik kan me wel voorstellen dat hij het gesteggel met de andere partijen zat is. Daar klinkt ongeveer dezelfde onzin.

PS.
Een zelfde napraterij is gaande over vuurwerk in het parlement. "Want dat vinden kiezers mooi". Recent heb ik wat beelden gezien uit landen waar parlementsleden elkaar op het gezicht slaan, voor rotte vis uitmaken en het pand uit jagen. Zag er best grappig uit. Er was een belangrijke overeenkomst tussen deze landen: het gaat er niet zo goed.

Steeds vaker vind ik mezelf terug in een gesprek waar ik helemaal niet in wil zitten.

Theorette: gesprekken , echte gesprekken, zijn er in drie soorten.

Er zijn gesprekken die nog het meest op boksen lijken. Beide partijen vechten tegen elkaar. Het ontstijgen van het onbegrip speelt een ondergeschikte rol. Dring je tegenstander in een hoek, als het moet de hoek waar hij helemaal niet in hoort. In onze beschaafde wereld komt knock out zelden voor. Gewonnen wordt er op punten.

Dan zijn er de gesprekken die op acrobatiek lijken. De partners staan op elkaars schouders. Samen vechten ze continu tegen de zwaartekracht van de onbegrepen wereld. Pak het argument van je partner en klim er bovenop. Als de figuur af is, ben je klaar. De figuur lijkt spontaan, maar is natuurlijk van te voren bedacht.

Tenslotte zijn er gesprekken die op een dans lijken. Het paar draait om het punt heen. De zwaartekracht van de onbegrepen wereld wordt belachelijk gemaakt. Niemand weet precies wat de volgende draai zal zijn, al zijn er regels. Iemand schijnt te leiden, maar de ander steelt de show. En het is mooi.

Ik ben gewend gesprekken te voeren van de laatste twee soorten. Maar ik vind mezelf steeds vaker in rok kostuum of glimmend lycra terug in de boksring . Mijn uitgestoken hand voor een opsprong naar mijn schouders, wordt geinterpreteerd als een linkse hoek. Met als antwoord een opstoot. Mijn poging tot leiden wordt gezien als afklemmen. Met als antwoord een knietje.

Maar eens in training gaan om de links-rechtse combinatie wat aan te scherpen.

Het uitje naar Berlijn was uitermate enerverend, vriendelijk bedankt.

Wat volgde kan nog het best beschreven worden in de woorden van A.F.Th van der Heijden. Hij zegde eens een radiointerview af met als opgaaf van reden: geestelijke verkoudheid. Ik wilde u niet aansteken.

En het gaat weer beter, dank u.