Ecdysis

Vrijdag gaan we een weekendje op bezoek, met de hele familie bij heer Lijnberg. Zijn standaardweekend voor gasten is dat men met hem mee mag lopen. Dat levert uiterst prettige weekenden op voor de gasten en heer Lijnberg kan zijn dingetje gewoon blijven doen.

Echter, heer Lijnberg wil mijn 1 en 3 jarige voorlopig nog uit de Russendisko, cocktailbars met blote dames aan de muur en shoarmatenten voor de nacht houden. Waarvoor ik hem als vader dankbaar ben.

Hij belde. Ik zat in de bus, dus ik kan mij vergissen. In zijn stem meende in onzekerheid te horen. De vaste succesformule die al jaren werkte moest voor een keer op de heling. Over haalbaarheid van geijkte en mogelijk succes van alternatieve activiteiten was reeds nagedacht. Hij zou een deel van zijn wereldstad gaan betreden dat ook had hij nooit bezocht had. Verder twijfel over bedjes, voeding en verplaatsingen. Twijfels van een jonge vader, herkende ik.

Het belooft een mooi weekend te worden met nieuwe ontdekkingen voor ons, onze sympathieke gastheer en voor onze kinders, zolang de dierentuin maar een giraf heeft.

Hij had zich voorgesteld als Joep. "Heeft u vaak last van hoofdpijn?" Ik dacht, vroeger wel, maar de laatse zes jaar niet en zei:' Nee, nooit". "U draagt nog geen bril en dan bedoel ik geen zonnebril?" Ik dacht: af en toe op het werk achter de computer dat ding van de Hema van 7 euro en zei: "Nee, eigenlijk niet". "Last van pijnlijke of tranende ogen?" Ik dacht, ik heb regelmatig last van de sentimentele tranen, maar dat bedoel je geloof ik niet en zei: "Nee". De reden dat ik daar zat was dat ik de kleine lettertjes niet meer kon lezen.

Ondertussen draaide hij met glaasjes en vroeg steeds: "Een ... of twee". Het was vaker twee dan voor een niet brildrager wenselijk was. Op het laatst had hij de optimale stand te pakken. Ik mocht de lettertjes nog een keer lezen en toen draaide hij de glaasjes terug naar 0. Ze leken accuut te beslaan. Hij draaide het apparaat voor mijn ogen weg, keek me aan en zei: "+2,75, het wordt een bril voor de hele dag."

Het voelde toch een beetje als een manke die jaren mobiel bleef met een ouderwetse stok, maar nu toch in een rolstoel zou belanden. Als een nederlaag.

Joep liet me wat brillen zien. Hippe modelletjes met aan het pootje een piepklein kaartje met een gigantisch bedrag. Ik voelde me gevleid door de mij toegedichte hipte. Mijn verweer lag in het kiezen van een niet astronomisch duur modelletje. Volgende week kon ik hem komen ophalen.

Later die dag zag ik een paarse rolstoel met erg strakke lijnen. Hij was mooi. Ik begreep dat het laten wegpoetsen van tekortkomingen met brillen, rolstoelen, siliconen of welke prothese dan ook, nog het meest moderne was van mijn nieuwe bril, meer nog dan het feit dat Madonna onderbroeken van het zelfde merk droeg. Ik gaf toe een maakbaar mens te zijn geworden. Volgende week zal ik eindelijk toetreden tot deze tijd.

Sinds een half jaar woon ik in dezelfde stad als waar ik werk. Ik ben verhuisd. Mijn werk vraagt niet van me dat ik regelmatig reis. Er is dan ook een plaats waar ik zelden meer dan twee kilometer van verwijderd ben. Filemeldingen zijn abstracte weergaven van een congestieprobleem, bladeren op de rails een technische opgave, de zomerdienstregeling een teken van mooi weer.

Het geeft een gevoel van controle. Mijn vader leerde me ooit een band te plakken, met een teiltje met koud water, zoeken naar de belletjes. En altijd eerst met spuug op het ventiel kijken of het slangetje niet lek was. En ook gelijk het velglint weer even recht leggen. En met de duimen van buiten naar binnen de buitenband weer over het laatste stukje van de velgrand drukken. Die lekke band is nu mijn grootste mobiliteitsprobleem en dat kan ik aan. En als het moet loop ik en kom op tijd.

Ik verwachtte dat ik de trein zou gaan missen. Elke ochtend was het halen van die ene trein wat me uit bed en onder de douche door joeg. Op het station van vertrek kocht ik een croissantje dat ik net voor het station van aankomst op had. Het gaf een gevoel van efficiëntie, zo snel opstaan, douchen en aankleden en eten en reizen tegelijk. Ik verwachtte dat ik zonder trein veel te laat zou gaan arriveren op het werk, de prikkel van de harde deadline van 9:28 zou gaan missen. Het bleek anders.

Meestal mis ik de trein dus niet. Soms wel. Dan zie ik dat de straten van de stad zijn als bruine loopgraven. Je waadt er doorheen, verbonden met het veen onder de tegels. Dan wil ik met de trein naar een andere stad, me verheffen boven het vlakke groen en horen bij de blauwe lucht en de witte wolken.

Ik verheug me dan ook nu al op de vijf uur treinen van volgende week en dat ik maandag gewoon weer op de fiets mag.

1 De beker met karnemelk van Freek Hielkemeier, als de dop er 's middags af ging
2 Buurvrouw Liedje die het beboterde brood in een kommetje hagelslag drukt
3 De twee Marsen in de beige tas op mijn opoe's schoot
4 Het stampende monster dat mijn hartslag bleek
5 Met zijn vieren bij het vennetje in het donkere bos, wachten op wat komen gaat
6 Mijn moeder's nylon nachtjurk geplakt tegen de kachel van het huisje
7 Luisteren boven aan de trap, als de broer van Alexander de schade aan zijn Polo komt verhalen
8 Weer bijkomen onder aan de boom met de vriendjes van mijn zus bezorgd over me heen gebogen
9 De paniek terwijl mijn gezicht in het gras blijft gedrukt
10 De geur van frikandel met chloor in het Sportfondsenbad

(met dank aan de heren Walter van den B., Dirk van W., en Alex Z.)

De grijsgroene vlakte, ruisend van de regen, is het decor voor hun bedevaart. Het pad is niet te missen tussen de lage struiken. Op de weg naar het Noorden glimt de modder.

Over het pad liep een kleine groep schrijvers. Lopend hadden ze elkaar gevonden. Tijdens een wolkenloze avond had ze elkaar vermaakt met de oorzaak en de reden van hun samengaan. Ze waren het eens. Passeren hadden ze elkaar gedaan met geen andere oorzaak dan tijd en plaats van hun respectievelijk vertrek en hun snelheid. Natuurlijk had hun gezamelijk doel geholpen. Maar het passeren was nooit voltooid. In hun gezichten hadden ze elkaar herkend, daar lag de reden. Hun pas hadden ze ingehouden of juist verlengd. Nu gingen ze samen, minder zichzelf, minder eenzaam.

Ooit hadden ze los van elkaar besloten deze reis te maken, op zoek naar ervaringen. Natuurlijk was daar de belofte van het Noorden, waarmee ze elkaar aanmoedigden. Maar ze wisten best beter. Ze liepen hier omdat ze de wereld op hun pupillen wilden laten bonken, aan hun trommelvliezen laten trekken, hun neuzen laten open halen. Weg uit de huizen, weg uit de hoofden, weg uit de gedachten.

Ik weet dit alles omdat ik er tussen liep. Liep, want ik struikelde. Mijn knieen plantten zich in het veen. Mijn vingers verdwenen in de modder. De regen maakte kleine kringen op mijn knokkels en tikte op mijn jas. De kou veroverde langzaam mijn lichaam, via vingers en knieen.

Natuurlijk vroeg ik ze niet op mij te wachten, ze moesten verder. Ik had ze nog wel horen roepen en ze hadden gelijk. Ook ik moet verder. Hier kan ik niet blijven.

Ik sta weer, voorover met mijn handen op mijn knieen en mijn hoofd ik de nek. In de verte kan je ze nog net zien, tussen de regengordijnen die langs de luchten zwieren. Ik recht mijn rug en zet het ene been weer voor de ander. Misschien bereik ik ze dan voor donker.

De Leidse collega's vertelden dat in verband met Leids Ontzet de binnenstad is afgesloten met een cordon van hekken.

Denkt u daar maar even over na.

Besloten dat ik er niet voor naar Amsterdam hoef.
Besloten dat het er ook niet voor hoeft te regenen.
Besloten dat de afgelopen jaren mij veel prachtigs hebben gebracht.
Besloten dat het prachtigs nog veel prachtigs beloofd.
Besloten dat ik daar maar eens ernstig van ga genieten.